Κακά τα ψέματα, όταν ακούμε ότι ένας δίσκος κυκλοφορεί μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα από τον προηγούμενο, η πρώτη και πιθανότερη σκέψη που μας έρχεται στο μυαλό είναι μήπως το συγκρότημα βιάστηκε λίγο. Ίσως πάλι, στην προκειμένη περίπτωση, να προσπαθεί ο Ville Laihiala με αυτό τον τρόπο να βγάλει τους Poisonblack από την σκιά του προηγούμενου συγκροτήματός του, τους Sentenced. Δεν ξέρω όμως κατά πόσο αυτό μπορεί να γίνει, μιας και οι Poisonblack μάλλον είναι μία light εκδοχή των Sentenced.
Ας δούμε όμως τι λέει το “Drive”. Με το που ξεκινάει το πρώτο τραγούδι, “Piston Head”, γίνεται ξεκάθαρο ότι οι Poisonblack ακολουθούν την ίδια πατέντα που είχαν και στους προηγούμενους δίσκους τους. Το ύφος τους παραμένει ίδιο, ενώ στον ήχο τους μπορούμε να βρούμε στοιχεία από gothic και heavy metal. Βέβαια, εδώ κι εκεί υπάρχουν σημεία που thash-ίζουν και που θυμίζουν πολύ τους Metallica της περιόδου “Reload”, αλλά και σημεία με μία εντονότερη blues αισθητική. Οι Poisonblack φαίνεται σαν να έχουν βρει μία συνταγή, την οποία ακολουθούν κατά γράμμα, χωρίς να τους ενδιαφέρει να προσθέσουν κάτι καινούργιο. Ο Laihiala, τόσο τραγουδιστικά όσο και συνθετικά, συνεχίζει το στυλ που είχε με τους Sentenced, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό. Τα τραγούδια είναι απλά, πιασάρικα, χωρίς πολύπλοκες δομές. Οι κιθάρες είναι σταθερά καλές, και το groovy παίξιμο του Laihiala φέρνει πολύ στον Zakk Wylde. Από την άλλη, ο Antti Remes στο μπάσο, συνοδεύει χωρίς βγαίνει ποτέ μπροστά, ενώ τα drums του Tarmo Kanerva ακούγονται κάπως ξερά. Σαν σύνολο, το “Drive” παίζει σε διάφορες ταχύτητες, με τα γρήγορα και δυναμικά “Mercury Falling”, “Maggot Song”, και “Sycophant”, και με τα πιο αργά και βαριά “From Now-Here To Nowhere” και “Futile Man”.
Το κακό αυτού του δίσκου είναι ότι όλα έχουν ξαναγίνει, και κάπου τα έχουμε ξανακούσει. Είτε στις προηγούμενες κυκλοφορίες των Poisonblack, είτε στις τελευταίες κυκλοφορίες των Sentenced. Από τα riffs και τα θέματα των στίχων μέχρι τις δομές και την παραγωγή.
Το καλό όμως είναι ότι οι Poisonblack έχουν καλογραμμένα τραγούδια, τα οποία είναι πολύ εύκολο να θυμάσαι. Η μπάντα είναι τίμια, και αν και δεν προσφέρει κάτι πρωτότυπο, με τη μουσική της μπορείς να περάσεις πολύ καλά. Όσοι από τους οπαδούς της ψάχνουν στο δίσκο τη γνώριμη μουσική των Poisonblack, θα ευχαριστηθούν το “Drive”. Όσοι θα ήθελαν να ακούσουν μία εξέλιξη στον ήχο, μάλλον θα πρέπει να περιμένουν κι άλλο.
Εταιρεία: Hype Records
Ville Laihiala: φωνητικά, κιθάρα
Antti Remes: μπάσο
Tarmo Kanerva: drums
Marco Sneck: πλήκτρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου