Σάββατο, 2 Απριλίου και το πρόγραμμά μου είχε σήμερα άλλο ένα live. Πήρα λοιπόν τους δρόμους και άρχισα να κατευθύνομαι προς το RODON Stage. Το όνομα που φιγούραρε στις αφίσες έξω από ο venue δεν ήταν άλλο από των Crystal Tears, οι οποίοι θα εμφανίζονταν για πρώτη φορά στην Αθήνα. Guest acts της συναυλίας ήταν οι Silent Wedding και οι Erase. Και οι τρεις μπάντες, γεννήματα θρέμματα της Ελλάδας, μας προσέφεραν μια ωραία power βραδιά.
Πριν όμως αρχίσω τα της συναυλίας, θα ήθελα να κάνω και μία αναφορά στο χώρο. Ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα στο Rodon Stage. Απ’ ότι έμαθα πρόκειται για ένα παλιό cinema, το οποίο διαμορφώθηκε κατάλληλα για να φιλοξενεί συναυλίες. Ο χώρος ήταν ωραίος, χωρίς κολώνες που εμποδίζουν την ορατότητα, με την μπάντα να βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με το κοινό, αλλά με μεγάλο μείον την έλλειψη εξαερισμού. Από ένα σημείο και μετά αρκετοί ήταν αυτοί που παραπονιόντουσαν για τη ζέστη, ανάμεσα σ’ αυτούς και τα παιδιά των συγκροτημάτων. Και εδώ κλείνει η παρένθεση για το χώρο.
Οι πόρτες άνοιξαν για το κοινό στις 20:00. Ο κόσμος άρχισε να μαζεύεται, αλλά δυστυχώς δεν άγγιξε μεγάλα νούμερα. Πρέπει να ήμασταν γύρω στα 100 άτομα, καμία σχέση δηλαδή με το τελευταίο live που έκαναν οι Crystal Tears στη Θεσσαλονίκη. Μετά από μία ώρα, ανέβηκαν στη σκηνή για την πρώτη τους ζωντανή εμφάνιση οι Erase. Μπάντα από την Αθήνα, που παίζει καθαρό power metal. Ακούσαμε τραγούδια από το πρώτο τους demo, “Heavy Metal Maniacs”, όπως “Metal Force”, “Heavy Metal Maniacs”, “Every Saturday Night”, “Beautiful Drugs”. Ο ήχος τους ήταν μέτριος και η ίδια η μπάντα φαινόταν αρκετά στατική. Το γεγονός αυτό είχε αντίκτυπο και στο κοινό, το οποίο δε συμμετείχε και αρκούταν σε ένα απλό χειροκρότημα. Οι Erase έκλεισαν την εμφάνισή τους με το “King Of The Kill” των Annihilator, επιλογή αρκετά καλή κατά τη γνώμη μου, καθώς ταρακούνησε κάπως τον κόσμο. Πριν αφήσουν τη σκηνή, ευχαρίστησαν το κοινό και το προσκάλεσαν να πάρει το demo, το οποίο και διέθεταν δωρεάν στο stand τους. Γενικότερα, η εμφάνιση των Erase ήταν μία πολύ φιλότιμη προσπάθεια, που όμως ήρθε αντιμέτωπη με ένα χλιαρό κοινό.
Στη συνέχεια ακολούθησαν οι Silent Wedding. Κατά την άποψή μου, η έκπληξη της βραδιάς. Εδώ έχουμε μία αλλαγή στη μουσική, καθώς ο ήχος τους μπλέκει το heavy metal με progressive και ατμοσφαιρικά στοιχεία. Τα μέλη των Silent Wedding φαίνονταν αρκετά δεμένα μεταξύ τους, και πολύ πωρωμένα με αυτό που κάνουν. Τα τραγούδια που έπαιξαν ήταν όλα δικής τους σύνθεσης, με τίτλους όπως “To Them”, “The Tale Of Strahd”, “General Autopsy”, “Real Temptations”, “In Vitro”, “A Cry From Within”. Σε θέμα ήχου στάθηκαν πιο τυχεροί από τους Erase. Η φωνή του τραγουδιστή της μπάντας, του Μάριου, ήταν καταπληκτική, καθαρή, αλλά και με την ένταση που έπρεπε. Ο Jim, ο Alex και ο Ρένος, σε κιθάρα, μπάσο και drums αντίστοιχα, έκαναν πάρα πολύ καλή δουλειά, ενώ το δικό του στίγμα έβαζε και ο Johnny με τα πλήκτρα. Το κοινό από κάτω ανταποκρινόταν σ’ αυτό που άκουγε και ήταν πιο ζωντανό σε σύγκρισή με το τι γινόταν στους Erase, ενώ υπήρχαν και μερικοί μπροστά-μπροστά, που το έριξαν σε βαρβάτο headbanging. Μετά από εφτά τραγούδια ευχαρίστησαν κι αυτοί τον κόσμο, και κατέβηκαν από τη σκηνή για να απολαύσουν τους headliners της συναυλίας.
Κατά τις 22:30 άρχισε να ακούγεται ένα περίεργο, αλλά χιουμοριστικό intro, το οποίο έκλεισε με ένα “Just play the fucking song man!” και ανέβηκαν στη σκηνή οι Crystal Tears. Δυνατό power metal, πωρωτικά solos από τους Κώστα Σόλο και Δημήτρη Γκουτζιαμάνη, ωραίος ρυθμός από τους Άλεξ Χαμαλίδη και Χρυσάφη Ταντανόζη σε μπάσο και drums, και φυσικά ο Ian Parry, η φωνή του οποίου είναι όλα τα λεφτά και όλοι αναρωτιόμασταν πώς μπορεί και βγάζει τέτοιες τσιρίδες. Το setlist περιείχε τραγούδια και από τις δύο δισκογραφικές δουλειές των Crystal Tears, “Choirs Of Immortal” και “Generation X”. Τα “Rock Survivors”, “Heroes”, “Megas Alexandros”, “Master Of Deception”, Crystal Tears”, “Predators”, “The X Generation”, “When The Night Is Cold”, “Nightmare Serenade” είναι μόνο μερικά από αυτά που ακούσαμε, ενώ δεν έλειπαν και δύο covers. “Don’t Talk To Strangers” ως απαραίτητος φόρος τιμής στον Dio, και “A Touch Of Evil” των Judas Priest. Το μόνο αρνητικό ήταν οι αντιδράσεις του κόσμου. Το κοινό ήταν άνευρο, χειροκροτούσε κάπου-κάπου, και όταν ο Ian Parry έδινε το μικρόφωνο, μερικοί ψέλλιζαν κάτι λίγα. Όσες τακτικές κι αν ακολούθησε ο Parry για να ξεσηκώσει το κοινό, η κατάσταση δυστυχώς δεν άλλαξε. Το συγκρότημα όμως, χωρίς να δείξει απογοήτευση, συνέχισε να δίνει τον καλύτερό του εαυτό, μέχρι και τις 23:30, που έκλεισε τη συναυλία με το “Rock Until We Fall”. Μετά το κλείσιμο, η μπάντα παρέμεινε στο venue, υπέγραψε αυτόγραφα, έβγαλε φωτογραφίες με τους fans και μίλησε μαζί τους.
Κλείνοντας, θα πω κάτι που είμαι σίγουρη ότι οι περισσότεροι το έχουμε ακούσει πολλές φορές. Η ελληνική σκηνή θέλει τη στήριξη των οπαδών της μουσικής αυτής. Όταν τα συγκροτήματα κάνουν μία προσπάθεια και δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, τόσο δισκογραφικά, όσο και στα lives, τότε καλό θα ήταν να δίνουμε κι εμείς τον καλύτερό μας εαυτό ως κοινό, για να τους δίνουμε το κουράγιο και τη θέληση να συνεχίσουν. Ένα είναι σίγουρο. Το live του Σαββάτου, αν είχε ένα πιο ζωντανό κοινό θα ήταν πραγματικά super!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου